Obejrzałem sobie Uście. Pierwsze zdjęcie to bezguście. Może nowe zrobić sobie? Może innej i osobie? Może komuś w złotej chuście?

Daleko, tam gdzie Skwierzyna, mieszkała mała dziewczyna. Mieszkając tak w głębi lasu, robiła dużo hałasu. Wszak tęskni doń Kiciolina.

Myśli kluczą w Kluczborku, czas marnują od wtorku, plany nowe wciąż snują, może wczoraj spróbują, kupić kota we worku?

Mieszkasz prawie w Warszawie, nie widuję Cię prawie, nie widuję Cię wcale, ale Ci się pochwalę, że ja mieszkam w Kłodawie.

Pewna postać z Rzeszowa ciągle głowę mi psowa, pewnej żąda rzeczy wciąż, obiecałem wszak jej tąż, ale ta nie gotowa.

Lubię kotka spod Kokotka. Kiedy mnie on znowu spotka? Chyba nie tak znowu zaraz, wszak to mały jest embaras, wszak daleko do Kokotka…

Ptaszki spod belki, choć nie są wróbelki, latają, fruwają, na dystans dość wielki.

Tam gdzie wieś Kłodawa, rosła wysoka trawa, rosły moc gęste chaszcze, i nieprzebyte trawiszcze, takoż trudna przez nie przeprawa.

Poza Poznaniem, nieprzemyślanie, nie doceniłem, i przegapiłem, jeża powstawanie.

Ktoś zaprasza z Koszalina, jednak nie jest to dziewczyna, takaż ta osoba inna, choć zapewne też niewinna, tak o sobie przypomina.

W zielonej Kłodawie, w skoszonej trawie, drań ze mnie taki, że mielę ślimaki, bezbronne prawie…

Gdzie stoi Kanada, stąd rzecz ta przylata, i w miejscu bieży, choć stoi – leży, do filmów się nada.

Dziś, Święty Marcinie, wśród muz czas mi płynie, Raz w miejscu stanie, zmieni ubranie, i znów popłynie…

Znów jestem w Poznaniu w swym próżnym staraniu, zdobycia czegoś, niezdobywalnego, lub w samym działaniu.

W swym łóżku w Kłodawie o pewnej sprawie leżę i myślę, lecz nic nie wymyślę, bo zasypiam prawie.

Rzeczywistość dzisiaj wszędzie, co ma być to znowu będzie, nic nie może przecież wiecznie trwać, mieć byś chciała, musisz jednak dać — coś nowego ktoś zdobędzie.

Patrząca ku słońcu, W lipcowym gorącu, Dzisiaj gości mnie. Ach, czemu zjawiasz się, O słońca końcu‽

Pisząc wprost spod dębów, nie szczędząc i słów, Gdy wszystko rymem stoi, Gdy człek się rymem poi, Ja dla Was piszę znów!

Złociste piękno z Poznania, w czasie jego już opuszczania, niespodzianie trafiło się, aż niebo jakoby zaćmiło się, na skutek naszego wędrowania?

We wiosce ko płota, zakwitła tęsknota ku rzeczom minionym, dziś zakończonym, głaszcząca kota.